අසමත් වෙන්න නැත විදිහක්
කියා ඉකි බිඳ බිඳ අඬද්දී
කෑමත් වරා පසෙකටව
පුතේ ඇඬුවා අපිත් නුඹ එක්ක
ඉරි ගහන ප්රශ්න පනහයි
නුඹ දන්නා බවට නොම සැකයි
ලකුණු හතළිහ බර වැඩියි
සීයට අසූවට වඩා පුදුමයි
තවම පොඩි පන්තියෙ බව හැබැයි
උත්තර නොබල ලකුණු දීමත් තිබෙයි
ඒත් පුතේ කදිම පුහුණුවකි
ඉස්සරහ ජීවිතේ ඔයිටත් වඩා තිත්තයි
නොහඬා ඉන්න උගන්නොත්
තටු එන වයසෙදිම ඔබ
තටු ඉරා දැමු දවසෙදිත්
ඇවිදන් යනු ඇති ඇත්තයි
යා යුතු මං වැසූ කල
කිසිවෙකු නොයන මං විවරයි
නොයා යුතු මිනිසුන් ඉහළ කල
ගසක් මෙන් ඔබ මුල් දරයි
කීවෝය අපටත් මිතුරෝ
ලොව අනුව වෙනස් වනු මනා
එහෙත් බැරි විය කිකලෙක කවර
අපේ විදිහට අපි වුණා
හැවක් මෙන් අත් හරිනු නොහැකිව
මල් සුවඳ සිඹ හද ගෙනා
කිණිසි කඩු තුඩු පිරුණු මං වල
හෙමි හෙමින් අපි ඇවිද්දා
නුඹෙ සොහොන් කොත පවා බබළයි
පුතේ නුඹ එය දත් දිනා!
Picture - By Daniel Gerhartz, Wisconsin (b. 1965)
No comments:
Post a Comment