"මං ඔයාට දෙන්න කවියක් තියාගෙන හිටියා.. ඒත්, මට ම පස්සෙ හිතුණා ඒක ඔයාට සැර වැඩියි කියල"
"කෝ ඒ කවිය..?"
ඔහු පොත් අතරින් ඇදල ගත්තෙ කාලයක් තිස්සේ එකතු කරගෙන තිබුණු කවි ගොන්නක්.. මං විපරීත බැල්මෙන් ඔහු දිහා බලන් හිටියා..
"ඔයා කවි කියවනවා!"
මං ඔහු දිහා බැලුවේ ලෝකෙ කවදාවත් නොදැකපු තරම් පුදුම දෙයක් දැක්ක වගේ.. ඔව්, ඒක පුදුම දෙයක්.. සේවකයො ළඟ සැර පරුෂ අධිරාජ්‍යයෙක් වගේ පෙනී ඉන්න එයා කවි කියවනවා.. . මං කට කොනින් හිනාවුණා..
"හරි ඔයා කවිකාරිනෙ.. කියන්න බලන්න එහෙනම්, ඕ ලෙවල්වලට තිබ්බ අයියනායක කවි.."
"මට මතක නෑ.."
"ඔන්න අහගන්න එහෙනම්..
'සෙවණැලි අවදි නොම වන වැව් ඉවුරු කො ණේ
කාලය විසින් හෑරුව නුග ගසක බෙ නේ
මළ කා කළුව ගිය ආයුධ කැබලි පෙ නේ
දෙවියෙක් නැතද මෙහි බලයක් තිබෙනු දැ නේ' [*විමලරත්න කුමාරගම] "
මං ඔහු දිහා බලන් හිටියෙ අදහගන්න බැරුව.. සමනලයෙක් වෙනුවට මගේ හිත ඇදිල ගියේ සැර පරුෂ බත්කූරෙකුට කියල මගෙ යටි හිත කියද්දි.. ඔහු බත් කූරු පිහාටුවල දේදුනු පාට සායම් කරන්න ගත්තා..
"ඒක නෙමේ කෝ අර කවිය"
ප්‍රියයාණෙනි,
යදමින් බැඳලන්න මා
යදම් හැරලුව ද
ඔබ නැති ව
පියා සල නොහී මට
"හ්ම්.."
"මෙන්න ඇට මැස්සා..! ඔයාගෙද?"
ආදර නදීගෙන්..
"ඉස්සර ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් දුන්නෙ.. බර්ත් ඩේ එකට.."
"ඇයි ඒක නැතිවුණේ?"
"මන්දා.." "කේක් ෂොප් එක ළඟ වාහනය නවත්තන්න කිසි ම තැනක් තිබ්බෙ නෑ.. ඒත්, එයාට හැම වෙලාවෙ ම කේක් එකක් ගන්නත් මං ළඟින් ඉන්න ඕන වුණා.."
"කොච්චර පුංචි දේවල්ද? ගෑණු ළමයි එහෙමනෙ.."
"අපරාදෙ මෙච්චර ලස්සන පොතක් තෑගි දුන්න ඒ ළමය ව ඔයා නැති කර ගත්තෙ.."
- මතු සම්බන්ධයි.
මතුසම්බන්ධය මේ බ්ලොගයට යලිත් ඒමට පාර පෙන්වයි..! :)
ReplyDelete