සඳ පෙනැහැල්ලෙහි
දූවිලි පුරවාගෙන
ඇමිණී තට්ටු නිවසක
සිටී පණ අදිමින
කඳු හිස සිපත් පෙම් අමතක ව
නගරයට ආ දා සිට ඇය
ගඟ දිය හැඩි වන්ට විය
නිලින කරමිනැ එළිය
අහස සිදුරු ව වැටිණි
සඳට පෙම් බැඳි තිසර
ගිලිහි අතැඟිලි දැක
ගිරිඳ ළය පිපිරිණ
ගංගාව ගාව ලෙය කැටි ගැසී
ගං පත්ල මැකිණ ගේ පද
සඳට නොපෙනී මැකී
ජනේරුව පැළඳි මල මියැදිණ
No comments:
Post a Comment