බැංකු

2013.12.17

කාර්ය බහුලත්වය නිසා විදුලි බිල් ගෙවීම මා අතින් අතපසු ව තිබූ අතර මම උදෙන් ම ........................ බැංකුවට ගියෙමි. ගියේ නැත. යන්නට ලැබුණේ නැත. දොරින් ඇතුළු වන විට ම මගේ උරහිසින් (මතක විදිහට, ව්‍යාකූලත්වය නිසා අතින්දැයි උරහිසින්දැයි මට හරියට ම කිව නොහැක.) ඇල්ලූ අයෙක් මා පිටුපසට තල්ලු කළේ ය. "කොහෙද යන්නෙ?" ඔහු ඇසුවේය."බැංකුවට" මම කීවෙමි. තවත් අයෙක් එතැනට පැමිණියේය.

"ඇයි බැංකු අරින වෙලාව දන් නැද්ද?" "ඔයා කවුද?"

ස්වරය තද ප්‍රශ්න කිහිපයක් ම ඇසිණි. කිසිවක් සිතා ගත නොහැකි වූ මම 'Thank you' කියා පිටතට පැමිණියෙමි. වෙලාව පෙරවරු 8.50 පසු වී ඇති බව මට පෙනිණි.

මහ පාරේදී ම මගේ ඇස් වලින් කඳුළු කඩා හැලෙන්නට විය. "තමුසෙ මොකටද අඬන්නේ? බැංකුවක් නිසාද අඬන්නේ? කාලකන්නි බැංකුවක් නිසාද අඬන්නේ?" මගේ හිත ම මගෙන් අසද්දිත් මට හැඬුම නවතා ගත නොහැකි තරමට හිත පෑරීම වැඩි වුණි.

මීට හරියටම සති කිහිපයකට පෙර අපි චෙක්පතක් ඔය කියන බැංකුවේ ම චෙක්පත් භාරගන්නා යන්ත්‍රයට දැමුවෙමු. බැංකුවල අය අතින් චෙක්පත් භාරගන්නට දැන් කැමති නැත.

අප වෙත පසු ව බැංකුව විසින් දැනුම් දෙන්නට යෙදුණේ අදාළ චෙක්පත අප විසින් භාර දෙනු ලැබ නැති බවත් යන්ත්‍රයට ඇතුළු කර ඇත්තේ තැන්පතුපත පමණක් බවත් ය. තැන්පතුපතෙහි පිටපතක් අප සතු ව පවතිද්දීත් එසේ විය නොහැකි බව බැංකුවට ගොස් අප පැහැදිලි කොට දෙද්දීත් ඔවුහු එය නොපිළිගත්හ.
"ඔයාල ඔච්චර කියනවානම්, අපි වීඩියෝ රෙකෝර්ඩින් එක බලමු" බැංකුව අපට ප්‍රකාශ කළේය. අපි මඳක් ඉන්නැයි පවසා අප තැන්පත් කළ චෙක්පත අදාළ ගිණුමට තැන්පත් වී ඇත්දැයි පිරික්සා බැලුවෙමු.

චෙක්පත නිසි පරිදි තැන්පත් වී ඇත.

එසේ නම්, එම මුදල් ගිණුමට පැමිණියේ කෙසේදැයි අපි බැංකුවෙන් ඇසුවෙමු.

බැංකුවේ මුහුණුවර වෙනස් වූයේ එතැනදීය. "එහෙනම් මිස්, බැංකුවේ ම ඇති.. මිස්ප්ලේස්වෙන්න ඇති.. හරි බලන්නම්" බැංකුව කීවේ ය.

එවන් විටවත් ක්රූර බැංකුවට පෙරළා නොබැනීමට තරං කරුණාවන්ත හදවත් මිනිසුන් කොටසකට පමණක් ලබා දුන්නේ කවුරුද?

එහෙව් බැංකුවක් අපට සලකන විදිහ ය මේ..

තවත් දවසක පශ්චාත් උපාධිය සඳහා බැඳීමට යම් මුදල් ප්‍රමාණයක් මදි ව මම බැංකුවට ගියේ එවැනි දෑට ණය ලබා ගැනීමට හැකි බව මා අසා තිබූ නිසාය. මා එසේ ගියේ කිසිවෙකුට කරදර නොකිරීමට සිතූ නිසාය. ඒ විශාල මුදලක් නොවේ.

"රුපියල් ලක්ෂයකට අඩුව අපි දෙන් නෑ.. ලක්ෂයක් ඕනි නම් දෙන්නම්.. ඒත් බේසික් එක තිස්පන්දාහක් වෙන්න ඕනි.. මාසික ආදායම පනස්පන්දාහක් වෙන්න ඕනි.. ඒක අපට පේන්න ඕනි.. මේ account.එකට වැටෙන්නැත්තං අපට ඒක පේන් නෑනේ.. ජොබ් එක permanent වෙන්න ඕන.."

මා ඒ ණය ගත්තේ නැත. මාසේ වියදම පවුලට භාර දී මම එම මුදල වැටුපෙන් ගෙවා දැමීමි.

'බැංකු තියෙන්නෙ සල්ලිකාරයන්ට' මම එදා හිතුවෙමි.

බැංකු කියන්නේ මොනතරං අසංවේදී තැනක්ද? බැංකුවල වැඩ කරන මිනිස්සුත් එහෙම වීම කනගාටුදායකය.

මගේ මතකය අවුරුදු දහයකට පෙර අතීතයකට ඇදී ගියේය. මම එකල රාජ්‍ය බැංකුවක සේවය කළෙමි. මා ළඟට සේවය ලබා ගනු පිණිස පැමිණි බහුතරය දමිළ දුප්පත් පිරිසක් විය. ඔවුන් මට කතා කළේ "පුංචි නෝනා" කියා ය. මා ඔවුන්ට කඩිනමින් සේවය ඉටු කර දී අසීමිත සතුටක් ලැබුවෙමි. මම ඔවුන්ට හැකි ඇතැම් විට කුඩා කුඩා තෑගි දුනිමි.  ඔවුන්ගේ බැංකු ගමන මා බලන්නට එන ගමනක් බවට ඇතැම් විට පරිවර්තනය වුණි.

දිනක් අපි වරුවෙන් බැංකුව වැසුවෙමු. ඊට පසු දින තෛපොංගල් දිනය විය. බැංකුව වසා අප මිදුලටත් පැමිණි පසු තෙමී ගෙන ගෝවින්දගෙයි තෙයිවානෙයි ආවා ය. ඇගේ කැඩිච්ච කුඩ තටුව වැස්සට ඉගිලෙමින් තිබිණි.ඈ ආවේ පසු දින තෛපොංගල් දවස සැමරීමට ඉලක්කම් ප්‍රමාණය කුඩා වූ පඩියෙන් කීයක් හෝ ගැනීමටය. මම කළමනාකාරතුමාට බැංකුව ඇර ඇයට මුදල් ලබා දෙමුයි පින්සෙණ්ඩු වීමි. මගේ කරදරය දරා ගැනීමට කරුණාවන්ත හිතක් වූ කළමනාකාර මහතාට නොහැකි වූයේ ය. වැසූ බැංකුව නැවත ඇරිණ. ඇය අතට මුදල් ලැබිණ.

"පුංචි නෝනා.. පින්" ඇය මුව ඇදුණු හිනාව කෙසේ කවදා නම් මා අමතක කරන්නද?

මොට්ටුවෙන් ලේ පෙරෙනවද
ගඟ ගලල දෝරෙ යනවද
තෙයිවානෙයි මේ විදිහට
ඔබට අවුරුදු එනවද?

මා බැංකුවෙන් අස් වී එන දවසේ මේ කුඩා මිනිසුන්ගේ ඇස් තෙත් වී තිබිණි. ගෝවින්දගේ තෙයිවානෙයි වයසක දමිල මිත්තණිය, අකුරු දන්නා අයෙකුට කියා සුබ පැතුමක් ලියාගෙන ඔතාගත් යමක් තුරුලු කරගෙන විත් මා අස තැබුවා ය. "හංසයින් නටන බිත්ති ඔර්ලොසුවක්"

තිසරුන් රඟන බිත්ති ඔර්ලෝසුව
හරි බරයි අත්තම්මේ
ඔබේ නහර ඇදී ගිය වියළි අත් සිහි වන විට
එ තිසර පිට නැඟී
මට දෙව් ලොව යන්න බෑ අත්තම්මේ

ඒ ඇගේ දවස් කීයක වැටුපද? තේ දළු නෙලූ ඈ මේ ඔර්ලෝසුවට දවස් කීයක් නම් නැහෙන්නට ඇතිද? මම හදින් ඇවිලී ගොස් 'එපා' යි කීවෙමි. එහෙත් ඇය නැවත එය ගත්තේ නැත. එය මගේ ජීවිතයේ මා ලද වටිනා ම ත්‍යාගයක් විය යුතු ය.

එ කල මා වෙත පැමිණ අයෙක්.. "ඔයාලගෙ බැංකුව වගේද, අර ................... බැංකුවට ගිහින් බලන්න ඕන එතික්ස්" නිතර මුමුණා ගියේ ය.

මිනිස ඔබ වගේ ම යි ඒ බැංකුව
සම්මානෙන් පිදෙන පිදෙන තරමට ම අධම වෙන

මම අද ඔබට පිළිවදන් දෙමි.

Picture owner - unknown, Source - Bert Christensen's collection