හැම මොහොතම මට
මිය යන සත්ත්වයෙකු මෙන් හැඟෙයි
උණු වී උතුරන්නෙය මා හිස
වෙළුම් පටිවලින් වෙළා ඇත කුස
මගේ ගෙල පවා රිසානාගේ ගෙල කපා හළ
කඩු තුඩින් පෑරෙන්නෙය
හදවත යනු සංසාරයේ විශාලම තුවාලයක්ය
පැද්දෙන්නෙය තාරකා අතර
ගැස්සෙන්නෙය අනන්තාකාශයේ දෙපසකට
පීනන්නෙය ශුක්‍රාණුවක් මෙන් ඉහළ
හිස හොවා ගනු පිණිස ඉඩ නොලැබ
මියෙන්නෙය අතරමඟ
සකුරා මල් උයන වෙනුවට
පූජියාමාවට මුදා හැර සැණෙන
සදාකාලයටම නොපවතින්නට මුල පුරන
හිතකට කියා පල ඇතිද
කෙටි කලකි පවතින්නේ එක දෙයක-
Picture - John MacWhirter
No comments:
Post a Comment