වාලුකා කතරකද අප - ඇවිද ගියේ සොඳුරිය
සෙමින් සෙමින් පියෙන් පිය
සැතපුම් ලකුණු පසුකර
නවතිමින මඟ තැන තැන
මතකද සුවඳ කොඳ සිනාසුණු අරුමය
නිල් අහස පමණක් ඉතිරි වුණු
කලුත් ආවා නොවෙද කලින් කලටම
මිහි මතින් මිරිඟුව නැඟුණු සඳ
දෑත බැඳ ඉවසුවා පුර සඳ
මල් වැරූ තුර කූඩු බැඳි කල
විටින් විට පැමිණ ලියලුණා මල් පල
කූඩුවෙන් ඈතට ඉගිල්ලුණ
කවිය හිඳ මිරිකුවා හද වෙණ
වාලුකා කතරකද එහෙව් අප ඇවිද ගියේ සොඳුරිය..
pic - tempepoetry.blogspot.com
අගෙයි කඳු..
ReplyDelete