සමාවෙනු මැන සකිසඳ; මගේ ආදර පළමු කාරය

එම්බා යෞවනය
වසන්තෝදයෙන් විකසිතව ඔබ
ඔසවා මා ගෙන ගියේය කඳුකරයට
තද නිලැති කියුඹු වැල් ගසා යද්දී සුළඟට
මේ ලොව මිහිරිම වචන
ගායනා කළෙමු අපි දෙදෙන

පණ'කුරුවලින් පිරී ඔබ සිටියෙහිය මඳහසින්
කඩවසම් ගත කුල්මත් කළේය මා සිත
කඳුකරයේ ඇතැම් රාත්‍රීන්හි
ඔබ උර මත නිදා නයනාභිරමණී අහසට කතාකළෙමු අපි
ලිස්සා යන තරුවලට ඇමතීමු මහ හඬින්

අප්‍රාණවාචික බවක් නම් හඟවා නැත කිසි දිනෙක ඔබ මට
මා සිටියේ ඔබ උර වැළඳගෙන එවන් විට

වැහි අඳුරැති අද හවස
සයොනාරා කීමට
පැකිළෙන්නෙ හිත
ඔබ අතැර යනවාට
සමාවෙනු මැන සකිසඳ