ඔහු

නිදාසිටි නගරය අවදි කරනා
උදා පුන් සඳක් මෙන් පායා
වැඩ ඇරී අවසාන බසයෙන්
තෙරප වෙහෙස ව ගෙදර එන
දහදියෙන් වෙහෙසින් ම ඇඳි
ලොව සොඳුරු ම සිතුවම ය ඔහු

පාට පාට පිළි, වහන්වලට
සොරා ගැන්මට නොදිය යුතු
පෑ වියැක ගිය අඳුරු
වත්පිළි මැද වුව ද ඇය
රැජිනක කරන සැමියෙකු තරම්
මිහිරි අන් යමක් වේද ලොව

මිහිරි ම මිහිරි බොජුන් නැතුවට
ඉදේ නම් සුදු පිරුව ලා බත
ඔහුගෙ සුරතින් කවන බත් පත
තරම් මිහිරක් ඇත්ද ලොවකට

පිපී කහ පෑ වැටකොළු මල්
සුවඳ දෙනු පිණිස ඔහු හවස
ගෙදර එන මඟ දෙපස
නතර කර තබමි මම